استفاده از جو در خوراک دام از قدیم رواج داشته  و یک ماده خوراکی ایده ال برای نشخوارکنندگان و غیر نشخوارکنندگان محسوب می شود. از دانه جو در مرحله اول جهت تامین انرژی و در مرحله دوم تامین پروتئین استفاده می شود. جو به طور میانگین بین 11 الی 12 درصد پروتئین دارد. ارزش جو به طور کلی به واریته ، میزان پروتئین و وزن حجمی دانه دارد.

جو در مقایسه با ذرت ، پروتئین ، متیونین ، لیزین ، سیستئین و تریپتوفان بیشتری دارد و همچنین از نظر اسید امینه لیزین همچنین ویتامین های a , d , e   و ماده معدنی کلسیم فقیر می باشد. جو به دلیل سرعت سریعتر تخمیر نشاسته در مقایسه با ذرت ، ترکیب همزمان تر انرژی و نیتروژن را فراهم می کند و در نتیجه باعث بهبود جذب مواد مغذی میکروبی می شود.

استفاده از جو در جیره غذایی :

خوش خوراکی جو :

خوش خوراکی جو نسبت به غلات دیگر کمتر بوده و در صورت مصرف زیاد دام باعث اسیدوز و یا نفخ می گردد.همچنین استفاده زیاد از جو در پرواربندی باعث نرمی چربی گوشت می شود که ممکن است بازارپسندی گوشت را تحت تاثیر قرار دهد.

درصد مجاز استفاده از جو در جیره :

استفاده از جو نیز در گونه های مختلف حیوانات با محدودیت هایی روبه رو می باشد که در جیره نویسی حتما باید رعایت شود.